استانداردها:
ASTM C 494 TYPE A, TYPE D, TYPE E ISIRI 2930 BS EN 480
میزان دقیق مصرف از طریق آزمایشهای کارگاهی مشخص خواهد شد..
این میزان بطور متوسط در حدود 5/0 الی 2/1 درصد وزن سیمان مصرفی میباشد.
مطابق طبقهبندی کاربردی ASTM C 494 مواد روان کننده به دستههای زیر تقسیم میشوند:
: فقط به عنوان کاهشدهنده آب (Water Reducing Agent): A نوع
درصورتیکه خاصیت کاهش دهندگی آب با خاصیت به تأخیر انداختن گیرش (Set-Retardation) توأم باشد: نوع D
: درصورتیکه خاصیت کاهش دهندگی آب با خاصیت زودگیر کنندگی همراه باشد. نوع E
دسته اصلی مواد و ترکیبات روان کنندههای بتن به شرح زیر است:
اسیدهای لیگنوسولفونیک ونمک های آنها
و نمکهای آنها اسیدهای کربوکسیلیک و هیدروکسیلات
مواد دیگر شامل: نمکهای روی، فسفاتها، کلریدها، کربوهیدراتها، پلی ساکاریدها، اسیدهای قند، بعضی از مواد پلیمری مانند مشتقات ملامین، مشتقات نفتالین و غیره.
مواد اصلی که در تهیه روان کنندههای بتن مصرف میشوند اغلب دارای دیگر خواص غیر مطلوب هستند مانند کندگیری، هوازایی، و... بنابراین بهطورمعمول با سایر ترکیبات جهت کاهش و حذف اثرات منفی و بهبود اثرات مثبت مخلوط میشوند.
مواد افزودنی بتن به نحوی باید با بتن عجین شود که سریعترین و یکنواختترین توزیع را در مخلوط داشته باشد.
حداکثر راندمان، وقتی حاصل میشود که افزودنیهای بتن در مراحل انتهایی اختلاط مصالح، سیمان و آب به آن اضافه شود..
برای بچ های حجیم باید دقت بیشتری در توزیع مواد افزودنی بتن جهت رسیدن به کارپذیری مطلوب به عمل آید..
نحوه و مراحل افزودن ممکن است روی زمان گیرش و مقاومت فشاری مؤثر باشد..
تأثیر روش اضافه کردن مواد افزودنی را میتوان با مقادیر مصرف (Dosage) مختلف برای بدست آوردن بتن با عملکرد واحد نیز ارزیابی کرد..
مصرف اتفاقی مقدار بیشتر افزودنیهای بتن بهاندازه 2 الی 3 برابر مقدار توصیهشده از طرف تولیدکننده، سبب تأخیر قابلملاحظهای در زمان گیرش، کاهش در مقاومت فشاری اولیه (در 24 تا 48 ساعت اولیه)، افزایش هوای تولیدشده در بتن و تغییر سایر خواص میشوند. البته تجربه نشان داده است که در این حالات با کیورینگ (عملآوری) طولانی مقاومت فشاری در سنین بالاتر آسیب نمیبیند (کاهش نمییابد.)
بعلاوه بتن باید بتواند در حداقل زمان تا آنجایی که لازم است کسب مقاومت نماید یعنی بتن باید دارای مقاومت فشاری (Compressive Strength) و دوام (Durability) کافی نیز باشد.
قانون اساسی تکنولوژی بتن این است که خواص بتن در وهله اول به تمامی به نسبت آب به سیمان بستگی دارد. هر چه نسبت آب به سیمان کم باشد، کیفیت بتن (استاندارد و خوب متراکم شده) بهتر است.
از جمله افزودنیهای بتن که در جهت تأمین موارد فوقالذکر کاربرد دارد روان کنندهها و فوق روان کنندهها را میتوان نام برد.
نکات مهم:
روان کننده بتن به نوعی ماده افزودنی به بتن اطلاق میشود. این ماده باید در کنار بتن قرار بگیرد تا خاصیت و کارایی آن را بهبود دهد. روان کننده بتن امروزه کاربرد فراوانی دارد.
افزودنیهای کاهنده آب که با نام افزودنیهای روان کننده بتن نیز شناخته میشوند یکی از پرکاربردترین افزودنیهای مورداستفاده در بتن میباشند. روان کننده بتن, برای کاهش آب اختلاط در اسلامپ ثابت, ساخت بتنی با مقاومت بیشتر, دستیابی به مقاومت ثابت در عیار سیمان کمتر و یا افزایش اسلامپ بتن بدون نیاز به اضافه کردن آب به مخلوط بتنی استفاده میگردد.
روان کننده بتن در استاندارد ASTM C494 در سه دسته A,D و E که به ترتیب مربوط به روان کننده بتن معمولی, روان کننده بتن کندگیر کننده و روان کننده بتن تندگیر کننده هستند, قرار میگیرند. این افزودنیها علاوه بر دارا بودن خواص معمول روان کنندهها بر اساس نوعشان میتوانند روند هیدراتاسیون سیمان را دستخوش تغییراتی کرده و موجب تأخیر یا تسریع آن شده و یا بر آن تأثیری نداشته باشند.